Gratias ...

wat doe ik?

Taal geven aan wat mensen voelen en denken, aan wat ze meemaken en vertellen: dat is wat ik doe. 

En daarbij vind ik mildheid en het mogen uitspreken van alle emoties en overtuigingen een cruciale pijler. Want in elk leven en alle relaties zijn er onmiskenbare elementen van pijn, gemis, ontgoocheling, verdriet, woede, spijt, schaamte, schuld, 

en nog zoveel meer pijnlijke emoties, die erkenning en eer dienen te krijgen.

Ik geloof er echter ook in dat er in elk mensenleven, hoe gekwetst ook, telkens wel iets is dat waard is om dankbaar voor te zijn: voor de liefde, de zorg, de kwetsbaarheid, de onschuld, de tederheid, de spontaneïteit, de wijsheid, de mildheid, of misschien zelfs voor de verlossing uit een lijden. 

Dankbaarheid voor het leven, zowel het gestorven leven dat voorbij is als het eigen leven dat verder gaat:
daar haal ik mijn veerkracht uit om mijn eigen leven te leiden én professioneel het leven van anderen te begeleiden.

‘Gratias a la vida’ is daarom géén naïeve, realiteit-ontkennende naam voor mijn bedrijf, het is mijn levensvisie. 

En ja, voor alle taalpuristen onder ons: er staat een schrijffout in de naam! Gracias moet met een ‘c’ gespeld worden. Was ik verstrooid toen ik de naam en mijn bedrijfsnummer aanvroeg?

Neen, integendeel. Want die éne ‘t’ heb ik welbewust gekozen als knipoog.

Die éne ‘t’ geeft aan dat een individuele, persoonlijke ‘fout’ wel eens mag (perfectie moet niet), en dat taal en tekst (mét een t) misschien wel belangrijker zijn dan correct en compleet (met c, inderdaad).

En wie nieuwsgierig is naar mijn inspiratiebron voor deze naam, zoekt maar even naar het lied ‘Gracias a la vida’, in de versie van Violetta Parra.

Soms zegt een lied veel meer dan duizend woorden.

... a la vida

wie ben ik?

Doet het ertoe hoe mijn leven verliep om geïnspireerd te geraken door dit begeleidingsaanbod?

Misschien helemaal niet, misschien wel.

In elk geval:

als ik aan mensen durf vragen hoe hun verhaal gaat,

is het niet meer dan eerlijk dat ik ook mijn verhaal deel.

Na een studie als musicologe

en het behalen van bijkomende diploma’s waarbij ik me verdiepte in de rijkdom van godsdienst en traditie,

psychologie en rouwbegeleiding,

ging ik eerst als pastor aan de slag in de ouderenzorg.

Mensen nabij zijn

en luisteren naar hun soms stamelende en fluisterende woorden op het einde van een levenspad,

dat werd bijna 15 jaar lang mijn dagelijkse bezigheid.

Een korte tussenstap in het meer organisatorische werk,

in parochies en vzw’s, bracht me tot een keuze:

is het dat wat ik echt wil?

Ligt mijn hart niet veel meer in het begeleiden van mensen? Vind ik niet meer voldoening in

het schrijven van levensverhalen en

het luisteren naar hoe mensen omgaan met verdriet en rouw?

Wat ooit startte als een droom,

is met ‘Gratias a la vida’ werkelijkheid geworden.

En mijn eigen verhaal van liefde en verlies?

Ik verloor mijn oma al vroeg

toen ze—verward van geest—

toch nog lang aanwezig bleef voor ze stierf,

ik verloor mijn mama ‘mutti’ veel te vroeg

toen ze door kanker werd ingehaald en stierf,

ik verloor mijn eigen vanzelfsprekende gezondheid

toen diezelfde kanker ook mij kwam opzoeken,

maar ik leef, en ik hou van het leven.

Vertel jij mij jouw leven? Ik luister.